Amerykanie chcieli spuścić deszcz atomówek. Celowali też w okolice Szczecinka.

W Stanach Zjednoczonych odtajniono dokumenty Dowództwa Lotnictwa Strategicznego (Strategic Air Command). Są w nich miejsca, w które wycelowano amerykańskie rakiety z głowicami nuklearnymi. Na liście jest Warszawa, Trójmiasto, są też... Wilcze Laski.

Dokument pochodzi z 1956 roku i liczy łącznie 43 strony. Znajdziemy w nim listę ponad 1100 lotnisk w bloku sowieckim, z priorytetowym numerem przypisanym do każdej bazy. Jest też drugi spis. Tu Dowództwo Lotnictwa Strategicznego wymienia ponad 1200 miast bloku sowieckiego. To miejsca przeznaczone do zniszczenia, gdyby zimna wojna nagle nabrała temperatury.

Wertując dokumenty z drugiej połowy lat 50-tych nie znajdziemy jednak miejscowości „Wilcze Laski”. Na liście widnieje jeszcze niemiecka nazwa wsi – Wulfflatzke. To nie jedyny taki przypadek. Amerykanie wielokrotnie wskazują przedwojenne nazwy miejscowości (tak jest na przykład z Cewicami koło Lęborka).

Zgodnie z badaniem SAC celowałby w cele Air Power bombami o masie od 1,7 do 9 megaton. Eksplozja na poziomie gruntu, zgodnie z planem, spowodowałaby poważne zagrożenie opadami atmosferycznymi dla pobliskich cywilów. SAC chciał także broni o mocy 60 megaton, którą uważał za niezbędną do odstraszania, ale także dlatego, że przyniosłaby „znaczące rezultaty” w przypadku sowieckiego ataku z zaskoczenia. Jedna megatona byłaby 70 razy większa niż eksplozja bomby, która zniszczyła Hiroszimę.

-czytamy w opracowaniu dokumentów.

Obecność na liście Wilczych Lasek nie powinna dziwić. Amerykanie planowali zaatakować bombami atomowymi miejsca kluczowe militarnie. A za takie uznano lotniska. Także te w podszczecineckiej miejscowości.

Czy nasi dzisiejsi sojusznicy brali wówczas pod uwagę skutki takiego ataku? Informacje na ten temat pojawiają się także w odtajnionym dokumencie.

Wszystkie następstwa ataku nuklearnego poddano drobiazgowej analizie. Chociaż więc wzięto pod uwagę wystąpienie skutków tektonicznych i opadów radioaktywnych, które mogą dotrzeć także na obszar sił sojuszniczych i narodów, to wygranie podniebnej konfrontacji jest celem nadrzędnym. Jeśli starcie nie zakończy się sukcesem, konsekwencje dla naszych sojuszników i tak będą o wiele gorsze niż prognozowane efekty skażenia nuklearnego w strefach peryferyjnych. Należy wziąć pod uwagę, że skala naszego ataku będzie tak wielka, że efekty radiacyjne i pożary poprzedzą radioaktywny opad na wielu obszarach. Co więcej, nie można zignorować faktu ataku atomowego na sojusznicze siły i narody przez Związek Radziecki. W takich okolicznościach wszelkie efekty uboczne naszego ataku mogą stać się co najwyżej przedmiotem akademickiej debaty.

Jak widać dla USA w latach 50-tych ważniejsze było zwycięstwo militarne niż troska o cywilów.