Nie od dziś wiadomo, że kontakt ze zwierzętami dobrze wpływa na człowieka. Czworonożni przyjaciele uczą empatii, odpowiedzialności, wyciszają i pokazują czym jest bezwarunkowe przywiązanie. Dlatego w życiu często towarzyszą nam psy, koty, a państwu Joannie i Rafałowi Broda z Parsęcka także…ALPAKI!

Alpaki to trawożerne ssaki z rodziny wielbłądowatych, hodowane głównie dla wełny, cieplejszej i delikatniejszej niż wełna owiec. Ich naturalnym środowiskiem są górzyste tereny Ameryki Południowej, zwłaszcza Chile, Boliwii i Peru. Jakim więc sposobem przywędrowały pod Szczecinek?

- O planach stworzenia „Alpakowego Ogrodu” rozmyślaliśmy z żoną od wielu lat – opowiada pan Rafał Broda, właściciel zwierząt. Chcieliśmy by w prowadzonej przez nas Szkółce Roślin Ozdobnych pojawiły się nowe, nieco egzotyczne stworzenia. Ostateczna decyzja zapadła w wigilię, a nowy rok 2021, powitaliśmy już w towarzystwie Carmala i Blackiego – dwóch pięknych samców alpaki.

Jak się okazało zwierzęta, żyjące zwykle na wysokości 3500–4700 metrów nad poziomem morza, wspaniale odnalazły się w zachodniopomorskiem.

– Łagodniejsze w porównaniu z Peru warunki klimatyczne oraz dostatek świeżej trawy, to dla alpak wymarzone warunki. Gdy zapewnimy im odpowiednią przestrzeń i zadaszoną wiatę pod którą schronią się przed deszczem, powinny szybko zaadaptować się w nowym domu.

Co sprawia, że hodowla alpak staje się coraz bardziej popularna? – To wspaniałe, pozbawione agresji stworzenia, bardzo dobrze funkcjonujące w gospodarstwie. Poza tym, że są piękne i sprawiają wrażenie „zawsze uśmiechniętych”, są również atrakcyjną propozycją dla właścicieli gospodarstw agroturystycznych. Wykorzystując naturalną towarzyskość alpak, można organizować spacery w ich towarzystwie lub pokazy karmienia. Taka przechadzka gwarantuje ucieczkę przed stresem, przynosi relaks, zapewnia wewnętrzną równowagę. To propozycja skierowana zarówno do dorosłych, jak i dzieci, gdyż alpaki są bardzo łagodne i łatwo dają się prowadzić na smyczy. Coraz częściej wykorzystuje się je również jako zwierzęta terapeutyczne. Nie jeździ się na nich wprawdzie, jak na koniach, ale przez samą obecność, buduje dobrą atmosferę, klimat w którym zestresowany człowiek może odetchnąć i poczuć częścią natury.

- Sami bez reszty ulegliśmy czarowi tych zwierząt – opowiada pan Rafał. – W styczniu przyjechały do nas dwa pierwsze zwierzaki, a w lutym, prezentem walentynkowym dla żony zostały dwa następne – Edi i Jacek. Proszę mi wierzyć żadne kwiaty czy biżuteria nie wywołałby większej radości! Poza tym alpaki to zwierzęta stadne. Tylko życie wśród innych osobników zapewni im fundamentalne poczucie bezpieczeństwa i pozwala na szczęśliwe funkcjonowanie. Kto chce więc mieć alpaki, powinien od razu zdecydować się na kilka osobników.

Na dzień dzisiejszy stado z Parsęcka tworzą cztery zwierzaki – jak zapewniają właściciele, każde o unikalnym temperamencie i przymiatach. Carmel – o pięknej sierści w kolorze głębokiego brązu to ulubieniec pani Joanny, wyrastający na naturalnego przewodnika stada. Cechuje go ciekawość świata, duża spostrzegawczość i wielka miłość do dzieci. Blacky – łagodny i bardzo lubiący gości, to z kolei pupil pana Rafała. Ediego – ze względu na szczególnie uroczy pyszczek i długie rzęsy, odwiedzający często biorą za samicę. W istocie to największy rozrabiaka, bardzo aktywny i skoczny. Najmłodszym i zarazem największym zwierzęciem w stadzie jest Jacek – nieco powściągliwy i dostojny, ma szansę w przyszłości stać się świetnym reproduktorem i dać początek zupełnie nowej hodowli.

Dlaczego same samce? Nie wszyscy wiedzą, że alpaki tradycyjnie hoduje się w jednopłciowych stadach. Samice, u których ciąża trwa jedenaście i pół miesiąca potrzebują wiele wypoczynku i spokoju, przez co niespecjalnie nadają się do życia w miejscach tłumnie odwiedzanych przez gości. Samce – z natury bardziej ciekawskie i mniej strachliwe, nadają się do tego doskonale.

Jak zapewnia pani Joanna, alpaki wspaniale funkcjonują nie tylko z ludźmi, ale też innym inwentarzem gospodarskim. Psy, koty, kury – każdy ma szansę zostać przyjacielem.  Jak wygląda dieta tych zwierząt? – Nie jest specjalnie wyszukana – tłumaczy pani Broda. Latem soczysta trawa, zimą – siano. Oczywiście możemy rozszerzyć menu o marchew czy wysłodki buraczane, jednak do każdego nowego smaku alpaki podchodzą nieufnie i musi minąć kilka dni nim zostanie zaakceptowany. Prawdziwym rarytasem są natomiast części zielone drzew iglastych. – Alpaki to najlepszy sposób na ekologiczną utylizację zużytych drzewek choinkowych – śmieje się pan Rafał. Gdy zwierzaki skończą ucztę, pozostanie nam już tylko drewniany szkielet drzewka, który można porąbać i spalić w kominku. Dość długa jest natomiast lista roślin potencjalnie dla alpak niebezpiecznych – cis, rododendron, azalie, tuje. Niewskazany jest również wypas na mokrej trawie, która skutkuje u zwierzaków rozstrojem żołądka. Ciekawostką jest fakt, że alpaki to zwierzęta bardzo czyste. Nie wypiją zmąconej wody, nie skuszą się na marchew, która wpadła w piasek. Niezależnie od tego jak duży mają wybieg, zanieczyszczają odchodami tylko niewielki, wybrany fragment, a ich sierść wolna jest od wszelkich, nieprzyjemnych woni.

Alpaki to zwierzęta długo żyjące. W naturalnym, andyjskim środowisku przeżywają około 10 lat. W warunkach hodowlanych, otoczone staranną opieką weterynaryjną (na którą składają się szczepienia ochronne, czyszczenie sierści i coroczne piłowanie zębów i kopyt), można cieszyć się ich towarzystwem dwukrotnie dłużej, a do rzadkości nie należą sytuacje, w których dożywają 25 lat.

Zwyczajowo alpaki hodowane są na źródło hypoalergicznej, wysokiej jakości wełny, która może konkurować z tak luksusowymi tkaninami jak kaszmir i angora. Państwo Broda, nie mają póki co jednak planów sprzedaży cennego surowca. – Urobek z pierwszych postrzyżyn, które odbędą się lada dzień, przeznaczą na własne potrzeby, prawdopodobnie wypełnienie kołdry lub poduszki.