Wspomnienie o Czesławie Drewnowskim

30 sierpnia przypada pierwsza rocznica pożegnania Ciebie. Za chwilę 1 września – początek roku szkolnego. Dzień dla Ciebie wyjątkowy, przynoszący zawsze ogromną radość.

Aby wychować człowieka do wiedzy, potrzebna jest miłość. Ty się nią kierowałeś. Ucząc, wiedziałeś, „co komu dolega”, jak można pomóc, aby każdy mógł właściwie pokierować swoim życiem. Zależało Ci, aby uczeń osiągnął jak najwięcej, a wraz z osiągnięciami pozostał dobrym człowiekiem. Mądrość przyszłych studentów mobilizowała Cię do stawiania sobie i im jak najwyższych wymagań. Pomagając, doświadczałeś ogromnej radości. Czułeś się spełniony.

Jaki byłeś w szkole, taki i w domu – dla nas kochany, wyjątkowy i niepowtarzalny. Z ogromną miłością do swoich dzieci i ich rodzin.Nie lubiłeś użalania się nad sobą. Cechowała Cię ogromna energia, która pozwalała Ci poznawać ludzi i świat.Bardzo lubiłeś żartować. Niech i dzisiaj Twoje żarty nam towarzyszą. Na pytanie „dlaczego się ze mną ożeniłeś”, odpowiedziałeś: „bo i mądremu można niekiedy zdurnieć”.

Pamiętam pierwsze spotkanie z Tobą (49 lat temu) i pytanie: „czy napije się pani ze mną kawy?”. Z podobnym pytaniem (na które odpowiedziałeś „chętnie”) zwróciłam się do Ciebie 30 sierpnia ubiegłego roku, nie wiedząc, że pozostała mi godzina do pożegnania się z Tobą.

Pamiętamy, modlimy się, co i Ty czyniłeś, wspominając św. Andrzeja Bobolę, patrona Twojej rodziny. Dziękuję każdemu za przyjaźń z Czesławem, pomoc w trudnym dla nas czasie, Jego pożegnanie.

Małgorzata Drewnowska