Odszedł przyjaciel, mentor i Ojciec Chrzestny szczecineckiego kolarstwa.

Przyjaciel, mentor i Ojciec Chrzestny szczecineckiego kolarstwa – tak wspominają Bogdana Biernikowicza koledzy, przyjaciele i bliscy. Mieszkańcy Szczecinka znali go przede wszystkim ze sklepu rowerowego, który prowadził od wielu lat razem z rodziną przy ulicy Kościuszki.

-Bogdan odszedł od nas już ponad tydzień temu. Pogrzeb odbył się w minioną środę. Zdążyliśmy ostatnio pokazać kilka zdjęć z jego życia. Dziś przybliżamy życiorys naszego "Prezesa" -napisali członkowie Stowarzyszenia Rowerowy Szczecinek. 

Można powiedzieć, że kolarstwo sobie wyśnił. Jako dziewięciolatek miał sen, że jedzie w wyścigu kolarskim. Marzenie miało się spełnić. Właściwie to kilka lat później sam je spełnił. Znalazł klub, a z kolarstwem i rowerami związał się na całe życie. Mieszkańcy znali go przede wszystkim z tego, że od 30 lat prowadził wspólnie z żoną sklep rowerowy. Chociaż nie od samego początku rowerowy.

Bogdan Biernikowicz urodził się 4 maja 1958 roku w Szczecinku. "On chciał się ścigać od małego." - wspomina tata - "Przede wszystkim to z dzwonkiem szkolnym. Ale ciągnęło go do kolarstwa. Zabierał mój rower. Miałem wtedy "Ukrainę". Tylko pewnego razu zostawił ją na mieście i mu ukradli."

Już jako młody chłopak potrafił składać rowery z różnych części. Rodzina przytacza historię, kiedy to znalazł starą ramę, a później skompletował cały rower. Jednak prawdziwa kolarzówka czekała na niego w klubie kolarskim. Trafił do Lecha Czaplinek. W wieku około 12 lat zaczął jeździć w wyścigach. Jego klubowymi kolegami byli między innymi Janek Dymecki i Tadziu Ciosk, z którymi trenował także wiele lat później, już w dorosłym życiu. W Lechu Czaplinek trenowali pod okiem Włodzimierza Szewczyńskiego.

Jedną z historii, którą pamiętamy, była ta o walce z Dymeckim w wyścigach przełajowych. "Wtedy też oprócz szosy to musiałem jeździć w przełajach. Chyba tylko raz udało mi się wygrać z Jankiem. On taki mały, zwinny i brylował wśród najlepszych. Ale kiedyś, na jakiś zawodach trasa wiodła po długich schodach. To ja rozumiesz, takie susy po 4-5 schodków, bo nogi miałem dłuższe. No i dzięki temu raz wygrałem z nim w przełajach" - opowiadał Bogdan.

"Tata opowiadał, że kiedy zaczynał to trochę się bał. Że tam tacy wyjeżdżeni, napakowani kolarze. Jednak zawsze takich objeżdżał i dzięki temu nabierał wiary w siebie." - wspomina syn, Piotr Biernikowicz.

W swojej karierze ścigał się z gwiazdami tamtych lat. Z Szozdą, Szurkowskim, Langiem.

Życie zawodowe Bogdana nie zaczynało się jednak od rowerów. Imał się różnych prac manualnych. Między innymi stolarstwa, mechaniki samochodowej, prac budowlanych. Przydała się także umiejętność poznana za młodu jaką było centrowanie kół, bo i w ten sposób dorabiał.

W wieku 24 lat wziął ślub. Wybranką była Halina Bartłomiejczak. Od tej pory; dokładnie od dnia 17 kwietnia 1982, aż do śmierci szli przez życie razem już jako państwo Biernikowicz. Zamieszkali w budynku przy ul. Kościuszki, w którym po dziś dzień mieści się sklep rowerowy. Z czasem pojawiły się dzieci. Katarzyna i Piotr.

Około roku 1989 postanowili spróbować z własnym biznesem. Wybór padł na handel, a konkretnie na prowadzenie sklepu. Decyzji o przerobieniu części mieszkania na lokal handlowy towarzyszyły pytania "czy damy radę". Pani Halina wówczas miała stałą pracę. Przemiany ustrojowe tworzyły jednak nowe możliwości.

Na początku był to sklep typu szwarc, mydło i powidło. "Mieliśmy tam m.in. artykuły papiernicze, kosmetyki, małe meble i artykuły przemysłowe." wylicza pani Halina.

Dopiero z czasem w ofercie zaczęły pojawiać się rowery. Do tego ich sprzedaż rosła. W 1995 roku rowery szły na tyle dobrze, że małżeństwo Biernikowiczów postanowiło, zawęzić swoją ofertę tylko do branży rowerowej. Tak powstał sklep rowerowy i punkt napraw rowerów.

"Kiedy coś sobie postanowił to tak długo robił, aż zrobił. To dotyczyło między innymi napraw rowerów. Ktoś mówił, że się nie da naprawić, a tata zawsze znalazł sposób i ostatecznie wychodziło, że znowu miał rację." - Piotr Biernikowicz.

Przez te wszystkie lata Bogdan dał się poznać jako serdeczny mechanik rowerowy, dla którego nie ma rzeczy niemożliwych. Miał dobre serce. Dzieciom z sąsiedztwa oprócz tego, że naprawiał rowery za darmo, to zdarzało się, że sprezentował rower.

Z czasem wrócił temat kolarstwa. Ciągnęło wilka do lasu, a raczej... na szosę.

Razem ze swoim przyjacielem Tadziem Cioskiem zaczęli organizować wspólne jazdy. Tak jak za młodu. Dołączali także kolejni, m.in. Krzysztof Bartczak, Piotr Matyśniak, Waldemar Skiba, Zbigniew Kuta, Robert Kowalewski, Przemysław Miara, Jacek Bordon, Henryk Borkowski, Wojciech Sosnowski, Mieczysław Rynkiewicz.

W 2001 roku, spore już grono, któremu ton nadawał Bogdan założyło klub kolarski Gryf Szczecinek. Naturalnie został prezesem. Miano, a raczej ksywka "Prezes" towarzyszyła mu już do końca życia, nawet po zaprzestaniu działalności klubu.

W międzyczasie tworzył kolarski świat w Szczecinku. Treningi w tygodniu z najważniejszym "w niedzielę o 10". Zbiórka zawsze pod sklepem.

Do treningów oprócz wyżej wspomnianych dołączało coraz więcej młodych. Łukasz "Student" Grzechowiak, Łukasz "Strachu" Straszkiewicz, Jarosław Kowalczyk, Wojciech Wieczorek, Krzysztof Jankowski, żeby wymienić tylko niektórych.

Warto dodać, że sklep gromadził wielu znajomych w trakcie godzin pracy jak i po godzinach. Wielu kolarzom ratowało to skórę, gdy wracali z wieczornego treningu lub szykowali się na wyścig nazajutrz. Przychodziło się pogadać. Jedni naprawiali, inni tylko słuchali. Drzwi u Bogdana były otwarte do późna. Sklep potrafił zamieniać się w klub dyskusyjny na długie wieczorne godziny.

Teraz zostało nam wspominać te czasy. Między innymi tak jak czynią to znajomi w komentarzach:

"Nie było nic lepszego jak po rundzie na szosie zajechać do Bogdana na pogaduchy" - Grzegorz Deus.

"Bardzo dobry człowiek. Wiele razy mi bezinteresownie pomógł. Kochał sport i go rozumiał." wspomina Jarosław Kowalczyk były zawodowy kolarz.

"Jeszcze niedawno ratował mi tyłek i "na szybko" naprawiał rower, żebym miał jak wrócić nim do Warszawy." - Krystian Janowicz.

"Potrafił zagrać niczym prawdziwy aktor i nieraz ciągnął łacha z klientów

"Był solidny i pogodnego ducha pomógł mi złożyć pierwszą wyścigówkę "faworitke" w czasach początku sklepu i przez minione lata zawsze pomocny." - Andrzej Stankiewicz.

"Miałe świetne poczucie humoru. Tylko lubił to ukrywać. Nieraz okazywało się, że "palił głupa" robiąc sobie z nas żarty. Była przy tym kupa śmiechu. " - Wojciech Wieczorek

"Pewnego dnia dorabiając w wakacje na naprawach rowerów u Prezesa napotkałem przeszkodę w postaci opony, która nie chciała prawidłowo ułożyć się na obręczy koła. Kombinowałem, kombinowałem, aż w końcu poprosiłem Prezesa, żeby mi podał specjalne chwytaki do wyciągania opon z obręczy. Prezes stwierdził, że chwytakami nie ma co i powiedział, żebym spróbował zwiększyć ciśnienie powietrza w oponie za pomocą sprężarki i wtedy na pewno wskoczy na swoje miejsce. Dmucham, dmucham, dmucham, a tu nic. Mówię Prezesowi, że to chyba nic nie da, a on do mnie "dawaj, musi wyskoczyć". Aż tu nagle, HUK! W uszach pisk. Biały tuman kurzu od talku z rozerwanej dętki. Zniszczona obręcz koła. Jakaś przypadkowa klientka w sklepie w stanie przedzawałowym, a Prezes roześmiany i powiedział coś w stylu ... "no i co, mówiłem, że wyskoczy " Wymieniliśmy koło na nowe, ale tym razem już użyliśmy tych specjalnych szczypiec do opon." - Łukasz Grzechowiak.