Na tak wyjątkową uroczystość gmina Barwice czekała jedenaście długich lat. Tyle czasu bowiem minęło, odkąd inna mieszkanka Barwic - pani Anna Tomaszewska, obchodziła setną rocznicę urodzin.

[FOTORELACJA]7132[/FOTORELACJA]

Wspaniała uroczystość została zorganizowana przez Dwór Pomorski w Luboradzy, a dostojnej solenizantce towarzyszyli najbliżsi, przedstawiciele lokalnych władz oraz wielu zaproszonych gości.

W sobotę (15 kwietnia) minął dokładnie wiek, odkąd na świat przyszła pani Felicja Ziółkowska. Urodziła się w niewielkiej miejscowości, w gminie Nowy Dwór, powiecie Grodno, jako córka Heleny i Józefa Odyniec. Były to czasy II Rzeczpospolitej i okres prezydentury Stanisława Wojciechowskiego. Młodość pani Felicji przypadła na trudne, wojenne czasy. W 1941 roku, jako siedemnastolatka, została schwytana w łapance i wywieziona na roboty przymusowe do Niemiec. W 1945 roku wraz z transportem innych niewolników, trafiła do ówczesnych Prus Wschodnich, około trzydziestu kilometrów od Elbląga, a stamtąd do gospodarstwa rolno – zwierzęcego w Parchlinie. Pewnego dnia zwierzęta zostały jednak przepędzone, a pani Felicja usłyszała że „może iść dokąd chce”. Wyruszyła więc przed siebie i tak trafiła do Barwic. W niemal pustym mieście wybrała kamienicę przy obecnej ulicy Bolesława Chrobrego, w której postanowiła zamieszkać. Nie mogła wówczas wiedzieć, że będzie to adres pod którym przeżyje całe swoje życie, czyli siedemdziesiąt osiem kolejnych lat!

To również w Barwicach poznała przyszłego męża Władysława, z którym 27 czerwca 1953 roku zawarła związek małżeński w lokalnym Urzędzie Stanu Cywilnego. Małżonkowie założyli koło domu duży ogród, który przez kolejne lata stał się wielką pasją pani Felicji, a wychodowane warzywa dodatkowym źródłem dochodu rodziny. Para wychowała wspólnie córkę Ewę, doczekała się także dwóch wspaniałych wnuków - panów Sebastiana i Przemysława oraz trojga prawnucząt: Basi, Hani i Wiktorii.

Choć od wielu lat pani Felicja ma problemy z chodzeniem, pozostaje osobą pogodną, ciekawą świata i zawsze uśmiechniętą. Wśród swoich zainteresowań wymienia słuchanie audycji radiowych oraz spotkania z ludźmi których kocha. Niestety nie mogła zdradzić nam specjalnej recepty na długowieczność, gdyż jak twierdzi nie robiła nic wyjątkowego by doczekać setnych urodzin, a po prostu spotkało ją wielkie szczęście!

Z okazji swojego jubileuszu odebrała także moc gratulacji oraz kilka pięknych bukietów róż. Specjalne życzenia dla pani Felicji nadesłał premier Polski Mateusz Morawiecki, który nadmienił, że możliwość napisania do pani Felicji w dniu jej święta, jest dla niego prawdziwym zaszczytem.

Tylko nieliczni mogą o sobie powiedzieć że przeżyli wiek. Zwłaszcza, że było to sto lat, z których wiele zbiegło się z wielkimi w wydarzeniami w historii Polski i świata. Chwilami ogromnej radości, ale i momentami trudnymi, kształtującymi życie całych pokoleń. Niewielu pozostało ludzi, którzy widzieli odradzanie się polskiej niepodległości, by zaraz potem doświadczyć jej ponownej utraty. Ludzi którzy przeżyli tragiczny czas wojny i trudne lata powojenne, by wreszcie doczekać się powrotu wolnej Polski. Mądrość przedstawicieli Pani pokolenia, wytrwałych świadków historii, niestrudzenie podążających ścieżkami osobistego losu, stanowi dla nas wszystkich nieocenioną wartość. Wasze poświadczenie i cierpliwa obecność są źródłem wiedzy, inspiracji i nadziei, dają na przykład codziennej wytrwałości i odwagi w życiowych zmaganiach.

Kilka słów do pani Felicji skierował również Krzysztof Lis, starosta Powiatu Szczecineckiego.

Całe Pani dorosłe życie związane jest z naszą mała ojczyzną, z Barwicami. Tutaj poznała Pani swojego męża, wyszła za mąż, pracowała zawodowo i społecznie, wychowała córkę, pomagała w wychowaniu wnuków i prawnuków. Tutaj też pochowała pani swoich bliskich. Swoim długim, uczciwym życiem, zapracowała sobie Pani na szacunek i uznanie mieszkańców powiatu szczecineckiego. Papież Jan Paweł II, w swoim liście do ludzi w jesieni życia mówił: „Mimo ograniczeń mojego wieku, bardzo wysoko cenię sobie życie i umiem się nim cieszyć”. Niech mi zatem będzie wolno podziękować Pani w imieniu własnym i całej społeczności powiatu szczecineckiego, za wszelkie trudy i owoce minionych stu lat oraz złożyć życzenia sił, zdrowia, niekończącej się witalności. Niech każdy dzień wnosi w Pani życie jak najwięcej ciepła i miłości, niech napawa Panią radością i poczuciem dumy z przeżytych dni.

[ZT]31796[/ZT]