Ewa Minge: Nie wyobrażam sobie, żeby moi ludzie nie dostali wypłat

Pochodząca ze Szczecinka stylistka i projektantka była dziś gościem w Radiu ZET. W rozmowie z Beatą Lubecką mówiła m.in. o akcji szycia maseczek ochronnych, które trafiły także do jej rodzinnego miasta.

Moje szycie maseczek to art-terapia. To rodzaj, z mojej strony, filantropii, która wiele razy w życiu zaprowadziła mnie w kozi róg, ale uważam, że było warto. Maseczki, które szyjemy trafiają do szpitali zaprzyjaźnionych z nami. Prowadzę fundację, która wspiera ludzi chorych onkologicznie – Gdańsk, Zielona Góra, Warszawa, Wrocław, Szczecinek…

Projektantka szacuje, że do tej pory jej firma uszyła około 30 tysięcy maseczek. Teraz rozpoczęła szycie odzieży ochronnej.

W rozmowie z Beatą Lubecką Ewa Minge nawiązała także do sytuacji gospodarczej w kraju i Europie.

Moje zamówienia, jako przedsiębiorca, bardzo duże na rynek włoski zostały nieodebrane. Bardzo duża ilość towaru stoi na magazynie. Nie można czekać na lepsze czasy, bo moda jest towarem sezonowym. To, co stoi sprzeda się na przecenach. O ile się sprzeda. Jak wszyscy ruszymy po otwarciu rynku, to wszyscy będziemy przeceniali, mamy pełne magazyny.

Ewa Minge podkreśla także swoją troskę o pracowników.

Pal sześć to, co stoi na magazynie – coś z tym zrobimy, sprzedamy, zutylizujemy, rozdamy za złotówkę potrzebującym, ale ja najbardziej martwię się o moich pracowników. Mam ich 30 lat. Zatrudniamy ok. 40 osób. Zwolnienia? Nie wyobrażam sobie, żeby po 30 lat przyjść do kogoś i powiedzieć: Słuchaj, 30 lat byliśmy razem a ja teraz będę Cię zwalniać. Mam dziś zatrudnione legalnie emerytki, biorą emeryturę i dodatkowo pracują dla mnie. Zrobiłam zebranie na mojej hali. W pierwszym momencie powiedziałam: słuchajcie, musimy pójść na urlopy. Nie możemy szyć jesieni, bo na magazynach stoi nieodebrane lato. Coś wymyślę, znacie mnie.

Szczecinecczanka odniosła się także do 30-letniego doświadczenia w biznesie.

Nie wiem czy zapłacę ZUS, podatek, ale wiem, że z własnej kieszeni, przez 30 lat, udało mi się coś odłożyć. Nie wyobrażam sobie, żeby moi ludzie nie dostali wypłat. Nie stać mnie jako przedsiębiorca, ale musi być mnie stać jako człowieka. Dopóki będę miała prywatne pieniądze, dopóki będę miała co sprzedawać, to będę się tym dzielić z moimi ludźmi.